Batı ile büyük hesaplaşma

[atoybil]

Batı ile büyük hesaplaşma


Bu kabarmış toprağa yüzünü sür, kucakla;
Elbette bağı vardır "olmuş"un "olacak"la.
Dudağa değer gibi şimdi alnı her erin,
Bu havada ruhları dolaşır şehitlerin.
Biz, bu kutsi havanın içinde var olmuşuz.
Biz, bununla yoğrulmuş, biz bununla dolmuşuz.
Sadece döğünmedik "Vatan. İstiklal" diye
Sakarya boylarından çıktık Kocatepe''ye;
Bu yol ki hürriyetin, kurtuluşun yoludur,
Zincirsiz yaşamanın tek çıkar yolu budur.
Bir daha nikah kıydık sevgili hürriyete;
Kahramanlık, Tanrı''dan vergidir bu millete...
Bir damla asil kanda bin mucize saklıdır,
Bu topraklar Türklüğe inanmakta haklıdır.
Akdeniz''e tank gibi koştu bütün kağnılar,
Ey sevgili istiklal, ey güzel Dumlupınar.
Elbet yiğit olanlar layık böyle toprağa,
Selam şanlı orduya, selam şanlı bayrağa.
Selam istiklal için çarpışana, ölene,
Selam toprağa düşüp ölürken de gülene
Selam ey Başkumandan, Mustafa Kemal selam;
Emanetin yaşıyor, güven iymanımız tam;
Omuzlarımız hisar, başlarımız burç yurda,
Can vermeye andiçtik hepimiz tek uğurda...
Bir tarihten gelinir, bir tarihe gidilir;
Yaşamak isteyenler savaşmasını bilir.
Zamanın kahramanlar gelebilir hakkından,
Bize sesler geliyor, uzaklardan, yakından.
Duyuldu mu bir kere "-haydin silah başına!"
Yeniden girişiriz İstiklal savaşına...
üdü varsa düşmanın, meydan açık, hazırız;
Bu toprakta biz doğduk, biz yaşarız, biz varız.
Kından sıyrılmış kılıç, top ağzından mermiyiz,
Dumlu çocuklarıyız, hiç yoldan döner miyiz?
Söz verip baş koymuşuz; İstiklal bize haktır,
Buna göz diken düşman çıksın, kahrolacaktır!..


MAREşAL FEVZİ üAKMAK 26 AĞUSTOS TAARRUZU VE SONRASINI ANLATIYOR
Büyük Türk zaferinden 25 yıl sonra 1947 yılı Ağustosu''nda Türk Kurtuluş Savaşı''nın büyük Kumandanı zaferimizin temelinde yatan büyük sırları bir gazeteciye şöyle anlatmıştır.
Rahmetli Mareşal Fevzi üakmak, Atatürk''ün derin itimad ve muhabbetini kazanmış büyük bir askerdi. Milli mücadele boyunca Erkan-ı Harbiye-i Umumiye Reisliğine ilaveten Heyet-i Vekile Reisliği (Başvekillik) de yaptı. Yani ordunun başında bulunduğu kadar memleketin idari mesuliyetini alan heyete de başkanlık etti. Büyük Millet Meclisi Reisi Başkumandan Mustafa Kemal''in, iyi vefalı ve bilgili yardımcısı oldu. Gazi Büyük Zafer''in kazanılışında onun rolünü şöyle anlatır:
"...Taarruz, öteden beri Erkan-ı Harbiye-i Umumiye Reisi Paşa Hazretlerinin pek derin ilme ve vukufa ve pek derin feyz ve tecrübeye müsteniden ihzar ettiği plan dahilinde vuku bulacaktı. Bu plan dahilinde hazırlık emri verildi..."
Bir ecnebi Mareşal üakmak''ı (Büyük Mehmetçik) diye tavsif etmişti. Bu tasvif Türk askerinin kahramanlığı ile Mareşal''in şanlı şahsiyetini birleştiren güzel bir buluştu. Aşağıda Mareşalle yapılmış bir röportaj okuyacaksınız:
şimdi 1947 Eylül''ünün yedinci günündeyim. "üdemiş" dağlarının (1400) rakımlısına yeşil bir leylek yuvası gibi sığınmış "Gölcük" köyündeyiz. Yorumda, vaktiyle düşmanın sahicisine ilk silahı atanlardan Alim Efe, karşısında ise, bize, çocukluğumuzun imansız günlerinde erişilmez bir rüya sandığım zafer saadetini kazandırmış olan sayılı adamlardan birisi: Mareşal üakmak var.
Onun ne dış düşmanların ne de yılanın asil, olgun ve içten güzelliğini yıpratamadıkları ak yeleli çehresine bakarak gülümsüyorum:
-Sizi düşünüyorum Mareşalim...Sizi ve nankör tarafından unutulan zaferinizin, vaktiyle bizi nelerden kurtardığını!..
Mareşal yaşaran gözlerime babacan bir gülümseyişle bakıyor.
-İzmirli. Hislerine kapılma... O zafer benim, şunun, bunun değil bizimdir. Biz onu nasıl olsa kazanacaktık...Zira bu milletin, uzun müddet uşakların kölesi olarak yaşayamayacağı muhakkaktı. Bizler İstiklalimize yapılan taarruzun defini olsa olsa biraz hızlandırabilmiş, kolaylaştırabilmiş sayabiliriz.
Sonra ciddileşerek ilave ediyor.
-Fakat ne dersiniz? O sırada siz İzmir''de bizi beklerken biz Anadolu''da sade düşmanlarımızla değil, aynı zamanda en yakın kavga arkadaşlarımızın -hemen hemen düşman silahları kadar tehlikeli olan- dalaletleriyle mücadele ediyorduk. Sorduğunuz suale cevap vermek, yani İzmir''e nasıl girdiğimizi anlatmak için, dokuz Eylül''e takaddüm eden günlerin olaylarını da hatırlamam zaruridir...Zira "İzmir"in istiklal kavgamızda bir bakımdan başka vilayetlerimizinkine hiç benzemeyen bir hususiyeti vardır. Faraza, şahsen bana sorarsanız ben hususiyeti hülasa etmek için derim ki:
şimdi sırası geldiği için açıklamaya mecburum ki, biz hedefi İzmir olacak bir kati ve büyük taarruzu tasarlarken, karşımızda düşman ordusundan evvel Millet Meclis''inin pasif diplomatları dikildi. Onlar düşman anlaşmamıza taraftarlık ediyorlar ve yapmak istediğimiz taarruz teşebbüsünü, bir cinnet sayıyorlardı.
O sırada, Fransızlar bize, İngilizler ise Yunanlılara taraftardılar...Bu sayede biz Fransızlardan bir miktar silah almış bulunuyorduk. Ben bütün cepheyi gezmiş, kumandanlarla, neferlerle, zabitlerle konuşmuş ve ordumuzun durumunu, her bakımdan yapmak istediğimiz taarruz hareketine alabildiğine elverişli bulmuştum.
Zaten böyle olmasaydı bile, hakkımızı düşmana kuvvetimizi göstermeden tanıtmamız imkanı yoktu. Yunanlılar, İngilizler tarafından adamakıllı şımartılmışlardı. İstanbul''un sözde halifesi, Mısır Hıdivliği''nin sefil salahiyetlerini kabule bile bir uşak namzedi idi. Bu vaziyette, onun tarafından idama mahkum edilmiş bulunan bizler, mücadele meydanında ciddi bir kuvvet, ciddi bir varlık olduğumuzu göstermeden İngilizlere sözümüzü nasıl dinletebilirdik?
Böyle düşünmekte Mustafa Kemal''le tamamen mutabık olduğumuz için ben ordudaki vazifemden ayrılarak, Erkan-ı Harbiye Dairesi''nin odasına kapanmış, yapılacak taarruzun planlarını hazırlamaya koyulmuştum.

O sırada bir gün Ankara''daki hükümet konağının üst katında fevkalade bir toplantı yapıldı. Toplanan Vekiller heyetine, Rauf Bey riyaset ediyordu. Ve müzakerelerin başlayışından pek az sonra taarruz aleyhtarlarının itirazları alabildiğine şiddetlendi. Kimisi taarruzun cinnet olduğunu söylüyor, kimisi, "ne diye boşuna kan dökelim"diyor, kimisi ise:
"-Efendim, yüzde yirmi beş zafer ihtimali olsa, bu taarruza bende taraftar olurdum., fakat maalesef yok!.." diyordu.
Nihayet içlerinden biri kalkıp da:
"-Efendim, bizim şu katar katırımız ve şu kadar devemiz olsaydı, bu yapılabilirdi!.." kabilinden bir hezeyan savurunca dayanamayarak yumruğumu masaya vurdum ve:
"-Efendim" dedim, "Bu taarruzda zafer ihtimali, yüzde yirmi beş değil, yüzde yetmiş beştir. Filvaki, bizim muanzlarımızın istedikleri miktarda katırımız veya devemiz yok ama ben Mehmetçiğin mücadele gücünü, dünyanın başka bir mahlûkiyle mukayese edemem... O Mehmetçik, kavgayı çok sevdiği zaman, deveden çok fazla yol yürüyerek ve deveden çok fazla aç kalarak dövüşür. Hem unutmayın ki, Sakarya kavgamıza, mermilerimizin çoğunu Mehmetçiğin karısı taşımıştır.
Muarızlarımıza göre, düşmanın tel örgüleri varmış. Bunu söyleyenlere hatırlatırım ki Mehmetçik sahiden hırsa gelince, yumruklarıyla telleri değil, demirleri paralamıştır!.."
Benim bu sözlerim üzerine rahmetli "Kara Vasıf":
"-İyi amma efendim, Ankara ile İzmir arasındaki 800 kilometrelik mesafeyi alırken, askeri neyle besleyeceğiz?" demezler mi?
"Tahmin buyuracağınız gibi, ona mesafeyi ölçerken, pergeli bir halde yanlış tutmuş olduğunu söyledim. Zira belliydi ki muterizlerimiz, bizim taarruza, Ankara''dan değil, Afyon''dan başlayacağımızı bile hesaplayamayacak kadar gaflet içindeydiler.
Maamafih insafla itiraf edeyim ki, kendisine:
-Vasif Bey...şimdi harman mevsimidir. şimdi köylünün elinde her şey vardır. Onlar, kendi ordularını, fırınlar dolusu ekmek çıkararak, sürülerle kurbanlar keserek ve çuvallar dolusu üzümler sağlayarak karşılayacaklardır. Bu kavga, başka orduların başka şartlar içinde yaptıkları kavgalardan hiçbirisine benzemez. Bunun içindir ki, bu kavgada bizim iaşe menzilimiz, tarihin klasik harplerinde görülen orduların ki gibi gerimizde değil, ilerimizdedir..."
Dediğim zaman, Kara Vasıf''ın gözleri yaşarmıştı.
Ve çok şükür, şimdi adını anmak istemediğim o musır muanzımızın hala:
"-Bize deve lazım...bize katır lazım!.."
Deyip durmasına rağmen taarruz kararımız heyeti vekile ekseriyetinin tasdikine kavuştu!
Mareşal:
-ütesini biliyorsunuz diyor. üok şükür zafer, tarihlerde okuduğunuz şekilde kazanıldı. Fakat tuhaf değil mi? Afyon''un sukut ettiğine dürbünleriyle bakmadan inanmayanlar ve bu meyanda bilhassa:
Bize:
"-Efendim, bu işe deve lazım...Bu iş devesiz olmaz!.." diyen zevat:
"Aşk olsun...İyi oldu. Fakat siz yoruldunuz, artık işin ötesini bize bırakın...Tek siz biraz dinlenin de, alimallah biz gidip İzmir''e gireriz!.." demezler mi?
Fakat müsaadenizle, biz henüz layıkıyla sağlanmış saymadığımız bu şerefi, onlara emanet edemezdik. Bunun içindir ki, orduyu, Mustafa Kemal''le beraber Afyon''dan İzmir''e kadar adım adım takip ettik...
şimdi o yolda, bazen buğday, bazende üzüm çuvalları üzerinde, ikişer saat kestirerek geçirdiğimiz geceleri hatırlıyorum. Hatta bu saatlerin birisinde, üzerine uzandığı çuvalın deliğinden aldığı bir avuç üzümü ağzına atmadan evvel, koca Mustafa Kemal''in gülerek:
"-Paşam şu hayatın cilvesine bak, arslanlık edelim derken farelere döndük: çuval deliğinden üzüm çalıyoruz!.." dediğini, o yolculuğumuzun en şirin nüktelerinden biri olarak hatırlarım...Fakat, inanın bana, ömrümde hiçbir başka yatağın rahatı, beni o üzüm çuvallarının üzerinde çekilen muzaffer uyku kadar mesut etmemiştir!..

[atoybil]

Bu son cümleyi söylerken, gözleri dolan Mareşal sözlerini şöyle tamamladı:
-Yalnız, bir büyük hatamız oldu. Büyük Taarruz''dan sonra, Mareşal Penlöve''den Franclen Buyon''dan ve arkadaşlarından müteşekkil bir Fransız heyeti, bizimle Anadolu''nun herhangi bir yerinde temasta bulunmak istemişti.
Biz onlara kendilerini 9 Eylül''de "Nif''de buluşacağımızı bildirmiştik. Nif''e vardığımız zaman, onlardan Türk ordusunun harekatını, aramızda geçecek müzakerelerden sonraya bırakmamızı isteyen bir başka tel aldık. Elbette ki, hiç olmazsa zararsız ve diplomatik bir nezaket göstererek, onların bu ricalarını is''af etmek istedik. Fakat hemen o anda İzmir''den gelen bir haber. Türk Süvarilerinin Akdeniz kıyısına varmış bulunduklarını ve Kordon Boyu''nda haklı bir zafer neşvesi içinde at oynattıklarını bildiriyordu. Bu itibarla, belliydi ki, Fransız dostlarımızın teli elimize geç gelmişti!..ve tevazu ile gülümseyerek ilave etti:
"-Bu yüzden, İzmir''e varınca elimizde olmayan sebepler yüzünden, randevumuza evvel geldiğimiz için, Fransız dostlarımızdan af istedik!.."

VİYANA KAPILARINDAN BAşLAYAN BOZGUN ANKARA üNLERİNE KADAR DAYANMIşTI. Sakarya zaferinden sonra başlayan Türk atağı Afyon''a ulaşmıştı. Bu defa Türklerin yükselme devri yeniden canlanıyordu. Batılıların "Haçın girdiği yere bir daha hilal dönemez" söylencesi tersine dönmüştü. 26 Ağustos Türk saldırı hareketi başladığında dost ve düşman bütün dünyanın gözleri Anadolu bozkırlarına çevrilmişti. Doğudan batıya bütün dünya Türkün savaşını seyrediyordu. Türk Başkumandanı saldırı emrinin verildiği anda yaptığı duayı şu cümleyle bitiriyordu "ya Rabbi eğer zaferi kazanamayacaksak bana o günü gösterme, canımı al!" Türk saldırı hareketi taşhan, coşan bir sel gibi İzmir''e doğru akıyordu. Türk askerlerinin dilinde o günlerde pek ünlü olan bir marş yankılanıyordu.
Tekbirle hücum sesleri gökkubbeyi buldu.
Hür Ankara''nın savleti Afyon''da duyuldu.
Ulu Serdar''la ardındaki müslüman oldu.
Allah diye avaz ederek cenge koyuldu.
Türk askeri saldırı hedefin Akdeniz olsun
Yunan denilen sıska hariminde boğulsun
Tarihi kül olsun o lain bayrağı sönsün
şanlar dolu tarihime bin menkibe doğsun.
Türk saldırı hareketi o kadar süratle gelişmişti ki düşman kuvvetleri kendini toparlayamadan başkumandanlarıyla beraber bütün kıta kumandanları Türk ordusunun eline esir düşmüştü. Bu defa Avrupa''daki Yunanlıların yardakçıları fırsat bulup kendilerini toparlayarak Yunanlılara yardıma da koşamamışlardı. Artık büyük Türk seferi büyük bir kesinlik kazanmıştı. Türk başkumandanının "Ordular ilk hedefiniz Akdeniz''dir ileri" komutunu yerine getirmek için yıldırım gibi düşmanın üzerine atılmışlardı. O zamanlar ilkokul kitaplarına kadar giren şairin mısraları durumu bütün gerçek ifadeye kadirdi:
26 Ağustos gece sabaha karşı
Topların çelik ağzı çaldı bir hücum marşı
Bu ölüm musikisi içinde yandı dağlar
Altüst oldu siperler eridi çelik ağlar
Rüzgarlardan yeleli yıldırımdan kanatlı
Alevlerin içinden geçti binlerce atlar..."
Artık Akdeniz kıyıları denize dökülen Yunan istila sürülerinin leşleriyle dolmuştu. Mağlup olan yalnız Yunanlılar değil Batılıların Türkiye''ye karşı uyguladıkları emperyalistlerin emellerinin de boğulmasıyla sonuçlanmıştır. Artık tarihte Türklerin yeniden yükselme devri başlıyordu. Bu süreç günümüze kadar devam edecektir.

Aslan Blut