Avrupalıları sevindiren bir rastlantı

[bozok]

Avrupalıları sevindiren bir rastlantı



09.07.2008
üETİN YETKİN
mudafaaihukuk@superonline.com



--------------------------------------------------------------------------------

Bu hafta sizlere ünlü Alman filozofu Friedrich Nietzsche’nin, o pek çok imrendikleri Avrupa ve Avrupalılar için görüş ve saptamalarından söz edeceğim. Ancak, konuya girmeden önce, dikkatimi çeken bir “rastlantı”yı sizlerle paylaşmak istiyorum.

Anımsayacağınız üzere, şemdinli olayı ile ilgili iddianamede başta Org.Yaşar Büyükanıt olmak üzere PKK ile savaşan subaylar PKK’ya karşı “çete” kurmakla suçlanmaya kalkışılmıştı. şimdi de, aynı bölgede PKK’ya karşı görev yapmış olan Org.Hurşit Tolon Ergenekon soruşturması kapsamına alınmış bulunuyor. Bu soruşturmada adı geçen kimi general ve subaylar da PKK’ya karşı mücadele verenlerden. Abdullah ücalan’ı ilk sorguya çeken subay da öyle. Ayrıca, bu terörist yargılandığı sırada güvenlikten sorumlu albay da soruşturma kapsamında. Bir ek bilgi: ücalan yargılandığı sırada Mudanya’da güvenliği sağlamakla görevli olan ve önceki görevi de Tunceli’de özel harekat yöneticiliği olan emniyet müdür yardımcısı da, uyduruk bir iddia ile açığa alınmış, ağır cezada yargılanmış, beraat etmiş ve yeniden emniyete dönmüş bulunuyor. Demek ki, bu kamu görevlilerinin ortak yönleri PKK ile aktif olarak mücadele etmeleri. Kim bilir, Avrupalılar bu rastlantıya ne çok sevinmişlerdir!..

Avrupalılar bu işe neden sevinirler?

Bunu anlamak için Avrupa ve Avrupalı neyin nesidir bilmek gerekiyor.

Nietzsche tanıtsın bize onları...

Avrupalı = “İki yüzlü ahlak”, “Sürü hayvanı”

ünce, Nietzsche’nin Avrupa’nın yönetim sistemi için söylediklerini aktarayım size. Ona göre, Avrupalı yöneticiler, kendilerini Tanrı buyruklarını yerine getirenlermiş gibi ya da “halkın hizmetçisi”, “ortak gönencin aracı” olarak göstermişlerdir. Nietzsche, bu duruma bugünün Avrupalısı’nın “iki yüzlü ahlakı” diyor. üte yandan, Avrupalı sürü insanı, kendisine “biricik uygun insan tipi” görüşünde bulunmakta, “onu evcilleştirerek sürü için yararlı kılan özelliklerini” yüceltmektedir. Buyurucuların kaçınılmaz olduğunu düşündükleri durumlarda da, bu kösemenler sürü insanını kendi yerlerine koymaktadırlar. Meclislere dayanan anayasaların kökeni budur.

“Koşulsuz buyurucu görüşüne rağmen, bu, sürü hayvanı Avrupalılar’a, bir iyilik, çekilmez olan etkiden bir kurtuluş gibi geliyor.” (F. NIETZSCHE: İyinin Ve Kötünün ütesinde; çev.Ahmet İnam, 2.basım, Say yyn., İstanbul, 2004, s.110-111 [V/199]).


Hukuk+Ahlak = Kan ve zulüm

Bİrkaç sayfa sonra da şu yargıya ulaşmış: “Bugünün Avrupası’nın ahlakı sürü hayvanı ahlakıdır.” (aynı yerde, s.114 [V/202]).

Sözlerini şöyle sürdürüyor: “Avrupa’nın demokratikleştirilmesi aynı zamanda ?sözcüğün her anlamıyla, en ruhani (tinsel) olanı da katarak, z a l i m l er i n yetiştirilmesinin istek dışı düzenlenişidir de.” (aynı yerde, s.168 [VIII/242]).

Almanların yasalara saygı duymalarının nedeninin neyi yapmamaları konusunda bir bellek geliştirilmesi olduğunu belirten Nietzsche, bu belleğin nasıl oluşturulduğunu anlatıyor bize:

“Saman kafalar”

“AlmanlarIn temeldeki kaba içgüdülerine egemen olmak amacıyla, kendilerine bir bellek yaratmak için korkunç araçları var: Eski Alman cezalarını düşünün, örneğin taşlamayı (?değirmen taşlarının suçlunun kafasına atıldığı eski öyküler var hala elimizde), tekerleğe bağlanıp öldürülmeyi (ceza alanında Alman dehasının en özgün buluşu ve özelliği!), kazığa oturtmak, ata bağlayıp parçalarını ayırma ya da ata çiğnetme (‘dörde bölünme’), suçluyu yağda ya da şarapta kaynatmak (on dördüncü ve on beşinci yüzyıllarda hala uygulanıyordu), canlı canlı derisini yüzmek (‘kösele kesmek’), göğsünü açıp etlerini doğramak; ve de suçluyu balla sıvayıp, kızgın güneşte sineklere terk etmek.

Bu görüntü ve süreçlerin yardımıyla, toplum yaşamının yararına verilen sözlerle ilgili olarak, beş-altı ‘yapmayacağım’ anımsanır... Ne denli çok kan ve zulüm yatıyor, bütün “iyi şeyler’in altında!...” (F.NIETZSCHE: Ahlakın Soykütüğü üzerine; 3.basım, çev. Ahmet İnam, Gündoğan yyn., Ankara, 2000, s.61 [II/3]).

Aynı yapıtında Avrupalılar’ı neden sevmediğini anlatırken de diyor ki:

“...Tüm bu fingirdek tahtakurularını sevmiyorum; yaşamı oyun haline getiren bu badalanmış anıt mezarı; kendilerini bilgelikle sarmalayıp ‘nesnel’ bakan, bu tükenmiş kullanılmış insanları; bu dinsizler gibi süslenmiş, saman kafaları üzerinde ideallerin şeytan külahını taşıyan kışkırtıcıları sevmiyorum; ... Avrupa[nın] bugün.... ideallerdeki müthiş miktarda kalpazanlıktan da, ruhun en güçlü ateş suyundan da; böylece itici, kötü kokan, kalleş, her yerde alkolik havadan da başka bir şeye gereksinimi yok.” (Ahlakın Soykütüğü, s.147-149 [III/26-27]).


“...Ayak takımıdır Almanlar...”

Ve bu ünlü Alman’ın kaleminden Almanlar: “Almanlar çekilmez şeylerdir benim için. Tüm içgüdülerime aykırı gelen bir tür insan düşündüğümde, ortaya hep bir Alman çıkar ...ayaktakımıdır Almanlar, ah öylesine yumuşak başlıdırlar ki... Onlarla düşüp kalkmakla kendini aşağılamış olur kişi... Bu ırka dayanamıyorum; kişi onların içinde hep kötü çevrededir... Almanlar ne denli bayağı olduklarını hiç mi hiç bilmezler, ama bayağılığın son perdesidir bu, - yalnızca birer Alman olmalarından bile utanmazlar.... Orada bana karşı düşünceli, ince bir izini aramam boşunadır. ...Bay Cermenler! Hayranlıklarımı sunarım sizlere...” (F.NIETZSCHE: Ecce Homo - Kişi Nasıl Kendisi Olur; 2.basım, çev.Can Alkor, Say Yayınevi, İstanbul, 1983, s.138-140).



...